كتحكمي وكتديني بلا ما تسمعي !

كتحكمي وكتديني بلا ما تسمعي !

كتحكمي وكتديني بلا ما تسمعي !

كتحكمي بلا ما تحكمي

وعينيك عامرين باليقين…

شفتي غير الغبرة فعين راجلك،

ونسّيتي الصخور

اللي من زمان حابسين ليك النظر.

كان حاضر.

كيسمع، كيصبر، كيعطي…

كيخدم فصمت،

بحال كلب وفيّ كيتسنى حضن،

بحال شمس كتطلع باش تضوي على ظلك

وانتي ما كتعرفيهاش.

من قهوتك مع الفجر

حتى لباب الطوموبيل اللي ما بقيتيش تحلي،

كان كيهديك حركات صغيورين

بحال هدايا ساكتة.

ولكن نتي…

بغيتي أكثر.

بغيتي تدفنيه،

تطحنيه تحت رجليك،

تبلعي عليه بصوتك

وتقوليه دارجتك أرقى من لغتو.

بديتي تهضري بالدارجة

باش تبني سور،

باش تدفنيه حيّ

فصمت مزوّق بكلمات ديال الروحانيات

ومصطلحات ديال إنستغرام.

وكتّهميه…

أنه كيطلب يتنفس.

ماشي فخيانة،

ماشي ففراش حرام،

ولكن فصرخة مكتومة،

نداء عريان،

محاولة باش يبقى حيّ.

ما خانكش.

طلبك.

بصوت مبحوح.

وانتي ما بقيتيش كتسمعي.

كبرياء.

ثقة زايدة.

وغرور ديال “كوچ”.

وخليتيه.

ببرودة.

بلا كلمة.

بحال اللي كيرمي حيوان مجروح

فطريق مهجورة ما عندها حتى سميّة.

ودابا…

واقفة، رافعة راسك،

كتخربيق على النور والتوازن،

على الشاكرات والشفاء،

كتقولي غادي تنقذي الناس…

وانتي خسرّتي حياتك.

حيت فالآخر،

ما كاين لا إنكار لا تهرّب،

واللي غادي يشهد عليك

ماشي مكياجك،

ولكن دموعو اللي بلعهم،

وسكوتو اللي كنتي كتمّتيه،

وذاك الحب…

اللي دّرتيه فالزبالة.

TRADUCTION

Tu condamnes sans juger

Tu condamnes sans juger,

les yeux pleins de certitudes,

tu as vu la poussière dans l’œil de ton conjoint,

mais tu as oublié les rochers

qui depuis longtemps obscurcissaient ta propre vue.

Il était là.

Présent, attentif, patient,

te servant sans mot,

comme un chien loyal qui espère une caresse,

comme un soleil discret

qui se lève chaque jour pour éclairer ton ombre.

De ton café du matin

à la portière que tu n’ouvrais plus,

il t’offrait ses gestes

comme des offrandes silencieuses.

Mais toi, tu voulais plus.

Tu voulais l’écraser,

le murer dans ton mépris,

l’enfermer dans ta langue

que tu croyais plus noble que la sienne.

Tu parlais en darija

comme on dresse un mur,

tu l’enterrais vivant

dans un silence orné de spiritualité

et de phrases bien lissées pour les réseaux.

Et tu lui as reproché…

de vouloir respirer.

Non pas dans une trahison,

ni dans un lit interdit,

mais dans un cri étouffé,

un appel nu,

une tentative d’exister.

Il n’a pas fauté.

Il a supplié.

Mais tu ne l’entendais plus.

Trop fière.

Trop sûre.

Trop coach.

Et tu l’as abandonné.

Lâchement.

Sans un mot.

Comme on abandonne un animal blessé

sur le bord d’une route sans nom.

Et maintenant…

tu te tiens droite,

tu retournes les enfants,

tu parles de lumière et d’alignement,

de chakras et de guérison,

tu prétends sauver des vies

mais tu viens de perdre la tienne.

Car au dernier souffle,

nul n’échappera à la balance.

Et quand viendra le Jugement,

ce n’est pas ton vernis qui parlera,

mais les larmes qu’il a ravalées,

les silences qu’il a subis,

et l’amour que tu as méprisé.